Slim als ik ben had ik eraan gedacht mijn hardloopschoenen mee te nemen naar ons vakantieverblijf op de Veluwe. Met de kinderen aan de middagdut zag ik mijn kans schoon. Eerst maar eens tot aan de stoplichten gerend. Net warm. Dan even doorrennen en linksaf het bos in en door het bos weer terug naar het park. Vorig jaar hadden we daar nog gewandeld en waren soort van verdwaald. Een vriendelijke bejaarde dame had ons de goede kant op geloodst. Wat kon mij dus gebeuren, dit bos kende ik. Na een kwartiertje rennen, bukkend voor boomtakken en plonsend door bosplassen, niet meer… Nog geen reden om in paniek te raken, want het werd nog lang niet donker en ik heb een goed richtinggevoel. Daar dus maar op verdergenavigeerd. Zal je net zien dat je dan je horloge met kompas, gps, waterdicht tot op 1 km etc niet bij je hebt! Telefoon natuurlijk ook niet, want ik ging alleen even tot het stoplicht. Een aantal wildezwijnepaden verder stond ik echter plots voor een soort kloof. Blijkbaar liep hier een riviertje. Voorheen nooit gezien in dit bos. Daar was ik echter zo overheen. Gevoelsmatig vond ik nog wel dat ik de goede kant op ging en gelukkig werd dat bevestigd door het gezoef van auto’s en naderhand zelfs een toeter (dank daarvoor). Als echte John ‘Lofty’ Wiseman dus richting deze geluiden van beschaving gerend. Knie inmiddels alweer stekend met de aloude bekende pijjn, maar daar was het klaphekje van het vakantiepark weer! Applaus van klapvee bleef geheel onterecht achterwege bij mijn betreden van ons vakantiehuisje. Na de opmerking in de titel volgde slechts geschaterlach van mijn vrouw en voortgezet gesnurk van onze oudste.
In spanje hebben ze pas een vrouw gevonden die was drie weken kwijt daar zou je eens mee kunnen mailen (ervaringen uitwisselen)
Tja hadden we toch voor de padvinderij moeten kiezen 😉
Ik had het toch snel teruggevonden?? Trouwens vandaag toch maar met mijn survivalhorloge vertrokken, maar had hem deze keer niet nodig.